Don’t let faith decide when it’s your time to shine.

Wie ben ik?  Gekke vraag misschien. Wat gebeurt er als ik in de spiegel kijk? wat zie ik dan? wat hoor ik in mijn hoofd, wat vind ik van mezelf? Als ik mijn naam hoor, over wie gaat het dan? de persoon die ik graag wil zijn, de persoon ik denk dat men ziet, of mijn echte ik, met alles er op en er aan?

Ik ben heel lang de jongste in mijn gezin geweest. Wat deed dat met mij? welke rol speelde ik daar? Welke verantwoordelijkheden voelde ik? Na 9 jaar kwam er een zusje bij. Wat gebeurde er toen?  Op welke plek stond mijn vader in ons gezin? hoorde hij er wel bij? en mijn moeder? en mijn broer, zus en ik?  Dat is allemaal een stukje van wie ik ben.

Mijn beide ouders komen uit Friesland, en ik ook. Ik ben opgegroeid in een Fries dorp, waar we Fries met elkaar spraken. Dat is ook een stukje van wie ik ben.

Mijn Pake en Beppe van beide ouders hebben met hun jonge gezin in de oorlog geleefd. De een in het verzet, de ander niet. Die ervaringen en gevoelens hebben ze meegegeven aan mijn ouders, en mijn ouders gaven dat, gekoppeld aan hun eigen ervaringen aan mij mee, bewust en onbewust. Dat is ook een stukje van wie ik ben.

De waarden, de waarschuwingen, de angsten, de overtuigingen, de do’s en de dont’s en de overlevingsstrategieën die mijn ouders hebben meegekregen en ontwikkeld, gaven zij weer door aan mij. Dat is een onderdeel van de laag die mijn zelfbeeld heeft gevormd.
Is dat een stukje van wie ik ben? Ik denk het wel, met mijn hoofd, met mijn overtuiging. Een stukje van wie ik door de ogen van anderen ben, en waar ik zelf in ben gaan geloven. Een deel daarvan helpt me, om door te zetten, om tegenslagen te overwinnen, om succesvol te zijn en een deel daarvan houdt me tegen, blokkeert me, maakt me klein, en angstig, weerhoudt me van de dingen te doen die ik het liefst zou doen.

Je persoonlijke kracht is de motor waarmee je jezelf in de wereld zet, hoe je je staande houdt en waar je je resilience mee versterkt. Tenminste..  als je vertrouwt op de kracht van je lijf en je intuïtie en durft los te laten wat het hoofd je blijft vertellen.

Je hoofd en je denken kunnen deze persoonlijke kracht enorm in de weg zitten, door te denken dat je niet zo veel voorstelt, door jezelf te bekritiseren omdat het niet goed genoeg is of niet direct resultaat oplevert, door jezelf te vergelijken met een ander of je te meten aan de standaard van een ander.

Door dit sterke soms overheersende hoofd, door het rationaliseren denken we, dat we ons leven met het hoofd kunnen leiden, beredeneren, plannen. We proberen onze emoties in een denkkader te vangen en zo op te lossen. We bouwen alleen een muurtje en smeren een nieuwe laklaag. Weggepoetst, bestaat niet meer.

En daarmee blokkeren we de toegang tot onze krachtbron.

Gedachten zijn geen feiten en liggen niet vast. Dat betekent dat je een keuze hebt hoe je naar jezelf kijkt en hoe je over jezelf denkt.

Je raakt deze krachtbron aan als je het gevoel hebt dat je leeft, en in flow zit.
Vanuit die positie straal je uit wat je bent in je aura, heb je een automatische autoriteit en ben je een magnetische aantrekkingskracht voor anderen.

Dat zou je toch iedere dag moeten kunnen ervaren?

Ooit zijn we geboren met een prachtige pure kern. Een kern waar alles goed was, we onvoorwaardelijk liefde konden ontvangen en mochten genieten van alles om ons heen.

In de loop van het leven zijn er over deze stralende kern lagen met overtuigingen, conditioneringen en nieuwe waarheden gelegd.  Ondoorzichtige niet altijd mooie lagen. Je bent onhandig, je moet eens wat socialer zijn, je bent niet zelfstandig genoeg, dat kun jij niet, niemand wil jou, je bent te kritisch, je bent niet slim genoeg, je hoeft je niet overal mee te bemoeien, mislukt, teleurstelling, je neemt te veel ruimte in.

Het is verdomd lastig door deze lagen je pure kern nog te zien, en zelfs maar een stukje van deze lagen te verwijderen. Misschien omdat we ergens geloven dat dit echt is wie we zijn.

Onze ‘ware ik’. Daar hebben we mee te dealen. Meer wordt het niet.

We willen voorkomen dat anderen er achter komen wie en wat en hoe we echt (denken te) zijn.  Deze zogenaamde ‘ware’ niet zo mooie ik laten we niet graag laten zien. We praten niet graag over deze laag.
We creëren een nieuwe laag, een mooie lak laag van onszelf zoals we graag gezien willen worden. Hoe angstiger we zijn voor onze ‘ware ik’ hoe dikker en harder de laag. Overlevingsmechanisme, beschermlaag, Teflon. We kunnen niet meer zo hard geraakt worden, en het wordt steeds moeilijker die pure kern te zien.

Maar waar is die pure stralende authentieke kern gebleven? is die vlam uitgedoofd? zijn we die vergeten? kunnen we daar niet meer bij? Die stralende krachtige pure en met liefde overspoelde kern die de wereld in kwam om te leren van de schaduwkant zodat ze met nog meer overtuiging kon stralen. Het lijkt alsof de overtuiging aan de schaduwkant is vastgeplakt. Alsof we vergeten zijn wat we hier kwamen doen. Namelijk onszelf leren kennen door de verbinding met de ander vanuit deze pure kern. In plaats daarvan lopen we vast in conditioneringen van niet goed genoeg, niet de moeite waard, niet waardevol genoeg, niet slim genoeg. Genoeg voor wat? en voor wie?

Tijd om wat lasten en pakketjes zorgen terug te geven, weg te gooien of los te laten.
Tijd om de laklaag af te bikken en het risico van afwijzing aan te gaan.
Tijd om zelf te kiezen wanneer we in het licht gaan staan, onszelf laten zien, ruimte in te nemen.
It is always your time to shine. En er is plek genoeg voor iedereen.